ต้นสักแผ่กิ่งก้านไสว...ใบช่วยบังแสงจันทร์กระทบผิวกาย
สายลมของเดือนธันวาพัดพา...ปลิดใบเหลือง...ร่วงเป็นดิน
20 ปีที่จาก...ครบ 100 ปี...ถึงจะเจอ...เธอกับฉัน
วันนั้น...สองมือผูกกันไว้..ด้วยเรียวนิ้วทั้งสิบ
วันนั้น..ใจสองใจ..ผูกกันไว้..ด้วยมิตรไมตรี
วันนั้น...พี่กับน้องคล้องใจ..แต่ไม่คล้องกาย
วันนั้น...กระต่ายในดวงจันทร์..เป็นพยาน
ใต้ต้นสัก...ต้นนั้น...มีฉันกับเธอ
ดั่ง...นกสองตัวผูกติดกัน..แม้มีสี่ปีกก็ไม่สามารถบินได้
ครั้งหนึ่งในชีวิต...ถูกหรือผิด..อยู่ในความทรงจำ
ได้คบ..ได้คุย..ได้คนึงหา..
แต่การจากลา...คือ...นิรันดร์
ริสแบนด์สีม่วงเป็นของฉัน...ริสแบนด์สีขาวนั้น...ฉันให้เธอ
บันทึกเมื่อ : 17/12/2548
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น