เราเห็นเจ้า...ตั้งแต่เปลือกตา...อยากเผยอแต่ยังแนบชิด
กลิ่นหอมของตัวเจ้า...ยังติดอยู่ปลายจมูกของข้า
พอเจ้าเติบโตมาก็ขี้เล่น,ประจบและเอาใจ
ซุกซนและชอบกัดแทะ...เราเข้าใจ
เพราะอยู่ในวิสัยของ...ลูกหมา
อุจจาระไม่เป็นที่เป็นทาง...เรายอมรับ
เพราะของอย่างนี้...ฝึกฝนกันได้
เห่าหอนไม่รู้จักเว-ล่ำเวลา...เราดีใจ
เพราะเจ้าเห่า....คนแปลกหน้าและหมาต่างถิ่น
วันหนึ่ง...วันที่ลูกหมาเปี๋ยนไป๋
วันนั้นสายฝนก็เริ่มสาๆ...ท้องฟ้าก็กำลังสดใส
กิจวัตรประจำวันของลูกข้า...นำอาหารมาให้เจ้าได้อิ่มท้อง
ลูกชายของข้า...กำลังยื่นมือเพื่อยื่นอาหารให้เจ้า
เจ้าก็เนรคุณโดยการกัดมือผู้มีพระคุณซะเป็นแผลเหวอหวะ
ลูกข้า...ข้าก็รัก...ตัวเจ้า...ข้าก็รัก
แต่ข้าก็รักลูกชายของข้า...มากกว่า
วันนั้น...เรียวไม้..ที่กระหน่ำโบยตีเจ้า..นับหนึ่ง นับสอง
วันนั้น...ข้าตีเจ้า..ทั้งน้ำตา..พร้อมเสียงร้องโอดโอยของเจ้า
ไหนเจ้าว่า...เจ็บอย่างไรก็จะไม่ร้องไงละ..เอ๋งๆๆๆ
วันนี้...วันที่...ลูกหมาหลงทาง
วันนี้...วันที่...ข้าจุดเทียนด้วยปลายทั้งสองข้าง
แสงสว่างมันคงแจ่มจรัส...อัศจรรย์
แต่เทียนของข้า...คงจะอยู่ไม่ถึงรุ่งสาง
แต่ก็ส่องสว่าง...ให้เห็นเส้นทาง...กลับบ้าน...กลับบ้าน
ผ้าปูนอนสีแดงของเจ้า...ข้าตัดมาทำเป็นธงปักไว้หน้าบ้าน
วันใดที่เจ้าผ่านมาทางนี้...ได้เห็น...และได้กลิ่น...
เจ้าจงรู้ว่า...ข้ายังคอย...ลูกหมาหลงทาง
แต่ถ้าวันใด...ที่เจ้าผ่านมา...ไม่เห็น...ไม่ได้กลิ่นธงแดง
ก็แสดงว่า...วันนั้น...ข้าหมดรักเจ้าแล้ว
เจ้าจง...เดินผ่านไป...ลูกหมาหลงทาง
บันทึกเมื่อ : 9 ตุลาคม 2548
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น